Academie Verpleegkunde plant lindeboom uit waardering voor studenten 

Vanna Vis, opleidingsmanager Verpleegkunde licht toe: “Een boom staat symbool voor het leven. Een boom is daarnaast veerkrachtig, groeit en bloeit en wordt elk jaar sterker, net als onze studenten. De keuze is gevallen op een lindeboom omdat die voor rust en reflectie staat. Hoe mooi is het als studenten straks onder deze boom terugkijken op wat hen is overkomen en reflecteren op hun mooie beroep.” Studenten zijn met de actie ingenomen. Vier van hen kijken terug op hun ervaringen tijdens de pandemie. Deze hebben een stevige stempel gedrukt op hun studententijd én hun kijk op het mooie vak verpleegkunde.

'Helemaal top!'

Tim Loock combineert het tweede en derde jaar in één jaar. “Pittig maar goed te doen. Ik heb pas op mijn 30e gekozen voor Verpleegkunde en wil vaart maken. Verpleegkundige is een prachtig vak. Het geeft mij voldoening om er voor iemand te zijn en te zorgen dat deze persoon zich prettig voelt. Het klinisch redeneren spreekt mij aan; puzzelen wat er mis is en dan actie ondernemen. Tijdens corona werkte ik bij Meander Thuiszorg. De druk was hoog omdat veel medewerkers uitvielen en de begeleiding vaak weinig tijd had. Daardoor werd ik soms behoorlijk op mezelf teruggeworpen. Maar het was ontzettend leerzaam. Deze periode heeft mij eigenlijk nog meer bevestigd in mijn keuze. De verpleegkundige is cruciaal voor het welbevinden van de patiënt. Ik vind de opleiding en het beroep helemaal top!”

Sterk verantwoordelijkheidsgevoel

Noor van Bergens (derdejaarsstudent) eerste stage ging vanwege corona niet door, haar tweede stage bij het MUMC+ brak ze noodgedwongen zelf af. “Een familielid zit in de risicogroep en ik vond de kans op besmetting te hoog.” Zij liep daardoor een half jaar studievertraging op. “Ik heb wel een bijbaantje in een verzorgingshuis genomen, om mezelf toch te ontwikkelen in bijvoorbeeld ADL.” [Redactie: Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen] “Ik vond het een lastige periode”, vertelt Noor. “Onze leuke klas viel zo goed als uit elkaar vanwege het online onderwijs. Het kostte veel moeite mezelf te motiveren en ik merkte dat ook aan medestudenten. Het tweede studiejaar was daardoor extra pittig, want we moesten veel inhalen. Gelukkige is dat allemaal wel gelukt.” Spijt van haar studiekeuze heeft Noor nooit gehad. “Wel speelde mijn verantwoordelijkheidsgevoel mij parten. Als ik uitging met vriendinnen voelde ik me schuldig naar patiënten, als ik bij patiënten was, voelde ik me verantwoordelijk voor mijn familie. Gelukkig heb ik een fijne tutor bij wie ik dat goed bespreekbaar heb kunnen maken. Op zijn advies heb ik ook een paar keer de studentenpsycholoog bezocht en ook die heeft mij goed geholpen.”

Sneller geleerd

Max Verboeket (vierdejaarsstudent) werkte tijdens de tweede golf op de longafdeling van Zuyderland in Heerlen. “Ik werkte er nauwelijks een week of de afdeling werd corona-afdeling. Het stroomde vol met patiënten. Mijn begeleider had weinig tijd. De situatie leverde mij stress op omdat ik me zorgen maakte over het behalen van mijn leerdoelen. Door in mijn vrije tijd te werken aan de leerdoelen én vanwege de versoepeling (niet twee maar één leerdoel per week) heb ik het uiteindelijk allemaal gered.” Imke Aerts (Vierdejaarsstudent liep in dezelfde periode stage bij het Laurentius ziekenhuis in Roermond. “Er kwam veel op ons af, nog niemand was gevaccineerd, er was veel onzekerheid over behandelingen. Het was moeilijk om echt contact met patiënten te krijgen, want we mochten alleen voor het hoognodige de kamers op.” Max: “Waar normaal gesproken de gediplomeerde verpleegkundige een handeling voordoet en de student toekijkt, was het nu vaak andersom omdat maar één persoon bij de patiënt op de kamer mocht. De begeleider keek dan vanuit de deuropening mee. Ik denk dat ik zo bepaalde handelingen sneller geleerd heb.”

Werken onder hoogspanning

Imke: “Soms kwamen echtparen ernstig ziek binnen en overleed een van de partners, zonder dat de ander daarvan op de hoogte was. Als die dan weer enigszins hersteld was en naar zijn of haar partner informeerde, moest het slechte nieuws worden gebracht. Ik heb er bewust voor gekozen hierin een actieve rol te vervullen. Dat was natuurlijk zwaar maar wel een kant van de verpleegkunde waar ik nog vaker mee te maken krijg.” Ook Max kwam voor het eerst in aanraking met een overleden patiënt. “Ik vond het niet eng, maar wel een vreemde gewaarwording. Mijn teamleider nam me meteen apart om erover te praten en dat vond ik prettig. Wat ik eigenlijk veel lastiger vond in deze hele periode is de omgang met sommige familieleden van patiënten. Lang niet iedereen had begrip voor de bezoek- en omgangsregels. Dat werd op een gegeven moment zo erg, dat de beveiliging eraan te pas moest komen. Bizar.” Imke bevestigt: “Er waren vaak confrontaties met patiënten of hun familieleden. Werken op de automatische piloot was het nooit. Ik was continu bezig met de vraag: ‘wat kan ik nog meer doen?’, ‘hoe kan ik de familie toch tevreden houden, bijvoorbeeld door een iPad te regelen?’ Soms werkte dat, soms niet. Iedereen stond onder hoogspanning.”

Sociale afstand

Max: “Het meest akelige aan de coronaperiode was de angst familieleden te besmetten. Mijn vader heeft COPD en mijn opa en oma zijn al op leeftijd. Ik ben steeds uiterst voorzichtig geweest. Uiteindelijk heb ik toch corona gekregen, maar omdat ik toen bij mijn vriendin was heb ik mijn vader en grootouders gelukkig niet besmet.” Imke: “Ik heb mijn opa en oma een jaar lang niet fysiek ontmoet. Mijn opa is longpatiënt en het risico was gewoonweg te groot. Door mijn beroep heb ik een deel van mijn sociale leven moeten afsluiten, dat vond ik wel heftig. Gelukkig heb ik mijn grootouders inmiddels weer in mijn armen kunnen sluiten.”